"Το κτίριο των Μαθηματικών, ένα τριώροφο φρούριο, ήταν ακριβώς εκεί που μου έδειξε εκείνη η μελαχρινή φοιτήτρια. Εξωτερικοί τοίχοι από χοντρό αμμόλιθο του Κολοράντο και στέγη από κόκκινο κεραμίδι.Το ζεστό αυτό αρχιτεκτονικό ύφος δέσποζε στην πανεπιστημιούπολη και δημιουργούσε μιαν ατμόσφαιρα που θύμιζε ιταλικό χωριό. Μπήκα μέσα άφοβα. Ήμουν σαράντα τεσσάρων ετών και κανείς δεν επρόκειτο να μου ζητήσει να διχοτομήσω μια γωνία ή να επιλύσω μια εξίσωση δευτέρου βαθμού. Αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του να μεγαλώνεις. Δεν υπάρχουν πολλά, οπότε το απόλαυσα. Είχα περάσει επτά χρόνια στο πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο, απλώς προσπαθούσα με κάθε τρόπο να αποφεύγω τις παραδόσεις Μαθηματικών. Και τώρα, το \'φερε η μοίρα να βρίσκομαι ανάμεσα στους μαθηματικούς, και να ψάχνω για εκείνον τον διεστραμμένο επιστήμονα που σκότωσε τους συναδέλφους του - γιατί σίγουρα ήταν ένας απ\' αυτούς. Ευτυχώς, η εργοδότριά μου, εκτός από την ειδίκευσή της στη θεωρία του χάους, διέθετε και άλλου είδους προσόντα που έκαναν τη δουλειά μου ως ντεντέκτιβ ακόμη πιο ευχάριστη."

"Μια ζωντανή, νευρώδης και γεμάτη εκπλήξεις μαθηματική περιπέτεια, πλεγμένη γύρω από τη θεωρία μου για το χάος και τη γεωμετρία των φράκταλ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φυσικός επιστήμονας για να διασκεδάσει με αυτήν."
(Μπενουά Μάντελμπορτ, Καθηγητής Μαθηματικών Πανεπιστημίου Γέιλ, επινοητής της θεωρίας των φράκταλ)